«اسنپ بک» (مکانیسم ماشه) در برجام؛ ابزار تهدید یا ابراز وجود؟

یکی از موضوعاتی که ظرف دو دهه گذشته تاکنون در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران و سیاست بین الملل مورد توجه بوده است بحث بحران ساختگی پیرامون برنامه‌ی صلح آمیز هسته‌ای ایران بوده است که بعد از امضای برجام ظاهرا وارد فاز غیرامنیتی شده اما مشخص شد که نظام سلطه و استکبار جهانی اهداف شوم بزرگی در سر دارد که این بحران را دست آویز اجرای آن قرار داده است. برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) که در ۱۴ ژوئیه ۲۰۱۵ مورد توافق ایران و طرف‌های موسوم به1+5 قرار گرفت، نقطه عطفی مهم در تلاش‌های دیپلماتیک جمهوری اسلامی ایران با موافقت و اجازه‌ی مقام معظم رهبری حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای(مد ظله العالی) با هدف حل بحران ساختگی غرب پیرامون قابلیت‌های هسته‌ای صلح آمیز جمهوری اسلامی ایران بود. این مذاکرات شامل ایران و کشورهای گروه ۵+۱ – چین، فرانسه، روسیه، بریتانیا، ایالات متحده و آلمان – بود و منجر به توافقی شد که محدودیت‌های گسترده‌ای را بر برنامه هسته‌ای صلح آمیز جمهوری اسلامی ایران برای یک دوره چند ساله تعیین می‌کرد و در عوض پیامدهای مثبت قابل توجهی برای ایران نداشت. مذاکرات اولیه با طرح اقدام مشترک موقت که در ۲۴ نوامبر ۲۰۱۳ امضا شد، آغاز شد که در عین حال که امکان کاهش تحریم‌ها را فراهم کرده و توقف موقت فعالیت‌های هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران را شامل می‌شد. مذاکرات اولیه با طرح اقدام مشترک موقت که در ۲۴ نوامبر ۲۰۱۳ امضا شد، آغاز شد که در عین حال که امکان کاهش تحریم‌ها را فراهم می‌کرد، توقف موقت فعالیت‌های هسته‌ای ایران را نیز شامل می‌شد. این توافق موقت، زمینه را برای توافق جامع‌تری که پس از آن حاصل شد، فراهم کرد که شامل مقرراتی برای افزایش بازرسی‌ها توسط آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA)  از تاسیسات هسته‌ای ایران و درمقابل لغو مرحله‌ای تحریم‌های ایران بود…